Problem klimatyzacji szpitali nie jest szeroko omawiany w polskich dokumentach i aktach prawnych. Pewne, ale zaledwie podstawowe i niewystarczające informacje zamieszczone są w Rozporządzeniu Ministra Zdrowia w sprawie wymagań, jakim powinny odpowiadać pomieszczenia i urządzenia podmiotu wykonującego działalność leczniczą  [14].

Natomiast powstałe w 1984 roku „Wytyczne projektowania szpitali ogólnych” [3], choć ciągle często powoływane w dokumentacji projektowej, nie odpowiadają aktualnym oczekiwaniom dotyczącym mikrobiologicznej czystości powietrza w salach operacyjnych, a stosowane obecnie techniki klimatyzacyjne (np. stropy laminarne) nie są odpowiednio uwzględnione w tej publikacji. Problemem stale dyskutowanym jest recyrkulacja powietrza w salach operacyjnych. Można zatem stwierdzić, że uwzględniane w trakcie projektowania nowoczesne techniki i wymagania dla szpitalnego środowiska powietrznego nie znajdują odzwierciedlenia w aktach prawnych i wytycznych. Jedynie wymagania dotyczące central i szaf klimatyzacyjnych w wykonaniu higienicznym są dokładniej omówione w PN-EN 13053 [7], chociaż zamieszczone w niej wymagania nie są tak restrykcyjne jak np. w normach niemieckich. Poszukując drogi wyjścia z tej sytuacji, w praktyce projektowej sięga się często po zagraniczne normy i publikacje, co pozwala nadążać za światowymi trendami w projektowaniu klimatyzacji dla szpitali. Biorąc pod uwagę te problemy, w artykule odniesiono się zarówno do polskich, jak i zagranicznych rozporządzeń, standardów i wytycznych.

Praktyka projektowa

W Polsce z braku innego opracowania źródłowego, nadal podczas projektowania instalacji wentylacyjnych i klimatyzacyjnych w obiektach służby zdrowia projektanci sięgają po przestarzałe już „Wytyczne projektowania szpitali ogólnych” (Instalacje sanitarne. Zeszyt 5. Wentylacja i klimatyzacja) z 1984 roku [3]. Jednak rozwój  nowoczesnej techniki klimatyzacyjnej stosowanej w pomieszczeniach czystych, do których zalicza się także sale operacyjne i inne pomieszczenia aseptyczne znajdujące się w obszarze bloków operacyjnych, a także pogłębiona wiedza dotycząca problematyki powstawania zakażeń wewnątrzszpitalnych i sposobów przeciwdziałania im, zmuszają do bardziej krytycznego spojrzenia na zalecenia zawarte w „Wytycznych...” [3]. Wciąż brakuje jednolitej (np. europejskiej) klasyfikacji czystości mikrobiologicznej powietrza w szpitalu. W odróżnieniu od sytuacji dotyczącej kontroli zanieczyszczenia pyłowego w pomieszczeniach czystych (czyli stosowanie obecnie norm EN ISO 14644 w całej Europie, a także w Stanach Zjednoczonych oraz w niektórych państwach azjatyckich oraz afrykańskich), pojawiają się różnorodne propozycje zaleceń dotyczących dopuszczalnego stężenia kolonii drobnoustrojów w powietrzu oraz na powierzchniach w pomieszczeniach szpitalnych. Klasyfikacja zamieszczona w „Wytycznych...” [3] odbiega znacznie od ilościowych wymagań stosowanych w innych krajach (tabela 1.). Są to bowiem dużo łagodniejsze wymagania. Aby uzyskać najwyższą czystość w salach operacyjnych (70 szt./m3) niepotrzebne są specjalistyczne stropy laminarne. Kolejny problem – to identyfikacja mikroorganizmów w powietrzu. W„Wytycznych…” [3] dopuszczalne stężenia określone są w odniesieniu do bakterii.